Luiheid, Laks of té druk? Maar ook opruimen!

Tja… wat een titel weer. Alleen dat is al een vak op zich: titels verzinnen. Want wat is nu de reden dat ik pas nu weer een item plaats op ons blog? Geen idee!

Het kwam er gewoon niet van. Gelukkig had ik een backup in de vorm van Dino Constantino die twee leuke stukjes heeft geplaatst. Eentje was over Meneer Zaagmans. Nou die is gisteren alweer geweest. Maar blijft onverlet dat ook zijn laatste stukje van 9 februari 2011 was.

Als je in ‘real life’ gewoon wordt aangesproken door iemand die je even fijntjes verteld dat er geen nieuwe stukjes op www.andershans.nl staan. Tja… dan ga je toch eens nadenken en dan komt er een moment dat je weer eens gaat zitten voor een stukje.

Dat moment is nu. Wat ik dan te vertellen heb? Nou eigenlijk te veel om op te noemen. Ook dat is een nadeel als je niet frequent schrijft. Want dan moet je 3 weken zien te proppen in één item. Dat doen we dus maar niet.

We gaan het hebben over opruimen. Opruimen? Ja opruimen. Want veel mensen weten dat ik een sloddervos ben. Niet zo van het opruimen. Niks weg kunnen gooien. Tja en als je dan bijna een respectabele leeftijd aan het bereiken bent dan komt er een moment dat je toch eens weer moet gaan opruimen. Om weer ruimte te maken voor een nieuw decennium.

Overigens ga ik niet zeggen welke respectabele leeftijd hoor. Dat is té confronterend. Ik zeg www.zoekhetzelfmaaruit.nl, haha.

Goed, “back to the story”. Opruimen. Het zal wel komen omdat de lente aan het ontluiken is. Op Twitter kwam ik al verhalen tegen van sneeuwklokjes. En nee… niet die sneeuwvlokjes van afgelopen week. Die bloemetjes in de wei. Die zo in februari/maart opkomen.

Ik heb zoveel troep verzameld in de jaren. Ik kan wel een uitdragerij beginnen. Sterker nog, het zou een antiek winkel kunnen zijn. Voorbeelden? Komen ze…

Uit een faillissement in 2001 heb ik een doos met buro telmachines overgehouden, excuus van mij: “Verkoop ik binnenkort wel!”. Nou ze staan er nog en ik denk dat jarenlange opslag geen goed heeft gedaan. Sterker nog, wie wil nog van die dingen nu je gewoon in Windows ook zo’n calculator hebt. Druk maar eens op ‘start’, ‘uitvoeren’ en tik in ‘calc’ (+ enter).

Mijn vader (zaliger) heeft ooit in Bosnië eens drie houten sterren met verlichting opgedoken. Die sterren dienden als aankleding op de facade van de Viva Mexico. De Viva Mexico was een kermisattractie waar mijn vader en ik in 1988 kermissen in Nederland afging. Hartstikke leuk en ik heb er leuke herinneringen (en ervaringen gna gna) aan overgehouden. Dus dan is het al gauw: “Bewaren!”, “Jeugdsentiment”. De verlichting is er al lang uit en je kan zien dat die dingen al 30 jaar oud zijn. Waarom ik het nog steeds heb? Excuus: “Ik ga ze een keer opknappen!”

Maar het toppunt is toch wel een plastic spatlap van Blackie. Blackie (voor de nieuwere vrienden in mijn leven) was mijn Mazda 626 Coupé uit 1989. Deze auto was mijn trots. Hij (waarom praten mannen altijd in de ‘hij’ of ‘zij’ vorm bij een auto?) was zwart. Hij was snel. Hij was sportief. Hij was het prototype stoere bak voor mij. En toen goede vriend Peter ook zo’n zelfde Mazda 626 Coupé uit 1990 kreeg was het feest helemaal compleet. Overigens 2 jaar later die auto er mij bij gekocht voor onderdelen. Excuus: “Ik ga van 2 auto’s één hele mooie maken!”

Vorige week was ik in mijn werkplaats/opslag (jawel, je moet die zooi toch ergens kwijt) en toen kwam ik die plastic spatlap tegen (samen met een linker koplampglas). Toen begon ik mij te realiseren dat het toch eens tijd wordt voor een abonnement op Marktplaats.nl om die zooi te verpatsen. Al levert het maar een paar euro op. Dat is toch altijd één biertje of een gedeelte van mijn favo drankje: WoCa (Wodka Cola).

Nog een laatste voorbeeld en dan ga ik weer afronden, want dan is het alweer bijna tijd voor een enkeltje dromenland…

Sneeuwkettingen! Ik heb die verzamelwoede en het niks weg kunnen gooien niet van een vreemde. Ik heb dat van mijn vader. Toen mijn moeder in September van het afgelopen jaar 2010 ging verhuizen moest de garage leeg. Die ‘ouwe’ (zoals ik hem gekscherend noemde) bleek een fetisj te hebben voor sneeuwkettingen. Ik heb momenteel 6 verschillende soorten (en maten) (nieuwe !) sneeuwkettingen liggen. Wat ik ermee moet? Geen idee! Je mag ze in Nederland notabene niet eens gebruiken en wees eerlijk, wanneer hebben wij nou sneeuw? (Okay okay, afgezien van de afgelopen 2 winterseizoenen).

Dus de moraal van dit verhaal? Ik moet echt gaan opruimen, weggooien en verkopen. Wanneer ik ga beginnen? Nou dan kom ik terug op de titel. Dat herbergt de woorden luiheid, laks of té druk. Ik heb altijd wel een moment dat ik één van die 3 excuses aanhaal om maar niet te beginnen aan de opruiming van de eeuw. Weet je wat het ergste is?

Ik heb al van verschillende kanten op mijn donder gekregen en er komt een moment dat ik geen keuze meer heb. Dat er een moment komt dat ik geen zeggenschap meer heb en dat het vóór mij gedaan wordt. Dan… Dan heb ik geen tijd meer om afscheid te nemen van al mijn spulletjes. Dan zijn er mensen die gewoon een plastic spatlap aanzien als afval. Die drie sterren zien als brandhout en sneeuwkettingen zien als onzin.

Dus als ik verstandig ben ga ik snel beginnen. Help me eraan te herinneren om jullie op de hoogte te houden van de resulaten! Latoor!