DominicAl sinds de prehistorie verzinnen we goden om dingen te verklaren die we niet kunnen verklaren. Nu kunnen we bijna alles verklaren, maar een ding blijft nog mysterieus: de dood.
Mijn verhaal begint bij het einde. De grote vraag van miljarden mensen is; als we dood gaan, waar gaan we dan heen? En gaan we wel ergens heen?
Een indiaan zal zeggen dat we naar de vredige jachtvelden gaan, een christen zal de hemel op de eerste plek noemen. Iedereen heeft een eigen beeld van het hiernamaals. Ze kunnen onmogelijk allemaal waar zijn. Of toch wel?
Wat nou als iedereen in zijn eigen hemel terecht komt? Een hemel zoals die in jou onderbewustzijn bestaat. Zoals een droom die je onbewust zelf invult. Ieders waarheid is de waarheid, zolang het maar je eigen waarheid is. Een moslim zal bij zijn maagden terecht komen en een Hindoe in zijn tweede leven.
Hoe verklaar je anders dat iedereen bij zijn naasten zal zijn? Laten we er namelijk eens van uitgaan dat je ouders altijd tot je naasten behoren. Jij zal na je dood dus bij je ouders zijn, jouw ouders bij hun ouders, hun ouders bij weer hun ouders en ga zo maar dood. Zo zou je dus je overoveroveroverovergrootouders in de hemel moeten tegenkomen. Is hier dan wel de plek voor? Nooit kunnen alle naasten bij al hun naasten zijn. Behalve als de naasten een deel van je gedachten uitmaken en je dus in je eigen hemel leeft.
Geesten bestaan op die manier als een bewustzijn voort. Een bewustzijn, waarvan je de aanwezigheid kunt voelen. Ze zitten immers in je gedachten. Wanneer je een gestalte meent te zien of meent te voelen verbeeld je je dit maar. Dat wilt echter niet zeggen dat ze niet echt bestaan. Ze bestaan in je gedachten.
Er zijn ook mensen die denken dat ze in de hel gaan komen. Dit zijn mensen die worden achtervolgd door hun daden. Ze blijven er over piekeren en hebben een slecht geweten. Deze mensen zullen blijven dwalen in een nachtmerrie, totdat ze zichzelf vergeven of totdat ze geloven dat ze vergeven zijn.
Als je het op deze manier bekijkt heb je je leven na de dood zelf in de hand. En lijkt het niet opeens veel realistischer dan dat net jou idee van het hiernamaals het ware is?
Hans
Mijn verhaal begint toen ik 6 jaar was. In dat jaar is mijn allerliefste oma gestorven. Elke dag is er wel ergens een moment dat ik nog aan haar denk. Als ik niet meer hier ben weet ik heel erg zeker dat ik haar ergens tegen zal komen. Van mijn moeder weet ik dat ze, toen ze ziek was, in een van de laatste dagen van haar leven heeft gezegd
” je moet niet huilen om mij, het is mooi waar ik naar toe ga” Waarschijnlijk heeft ze dus al stiekem iets gezien.